Authenticiteit is (no) nonsens !

Ik las afgelopen week een artikel waarin nogal schreeuwerig werd opgeroepen om te stoppen met de nonsens van het streven naar authenticiteit. Ik merkte bij mezelf een instant opstandigheid …

Moet de leidinggevende een rol spelen?

Het artikel gaf een aantal voorbeelden van bekende leiders (mediafiguren) die zo erg hun tirannieke zelf waren dat ze onmogelijk werden voor hun omgeving. De auteur trok van leer tegen het containerbegrip authenticiteit en de naar zijn mening egoïstische betekenis die er vandaag wordt aan gegeven, nl. ik moet mezelf zijn: ik, ik en nog eens ik, alsof dit rook naar het toppunt van egoïsme. Meer nog: in het artikel werd authenticiteit afgezet tegen beschaving waarin je in groep bepaalde leefregels nakomt. Het werd gekoppeld aan het nastreven van de eigen agenda … want een leidinggevende dient "zijn verantwoordelijkheden serieus te nemen, niet zozeer zichzelf".

Het gevoel van een oud-hiërarchisch management-denken bekroop me, nl. de leidinggevende moet een rol spelen.

Uiteraard gaat het in de functie die je opneemt niet om jouzelf als leidinggevende. Je hebt een taak binnen de organisatie op te nemen, nl. de doelen van de organisatie nastreven en de mensen in die richting bewegen. Maar laten we niet vergeten dat elke organisatie is opgebouwd uit mensen die een groot deel van hun leven in organisaties werken en dat er in de praktijk niet zoiets is als werk en privé van elkaar scheiden. Op het werk speel ik persoonlijkheid A en thuis kan ik me persoonlijkheid B aanmeten.

Nochtans horen we dat wel vaak: de wereld van het werk en de wereld van thuis. Alsof de zorgen van thuis aan de deur van kantoor stoppen en omgekeerd. We zijn allemaal mensen. Verbinden met elkaar is een essentiële basisbehoefte voor elk van ons, thuis én op het werk. De mate waarin je dit als leider kunt faciliteren bepaalt mee de sterkte van je team. Iedereen moet zichzelf kunnen zijn en durven tonen. Geloofwaardigheid en betrouwbaarheid, de eigenlijke betekenis van authenticiteit, verdien je als leider pas als je je ook in die menselijke dingen een leider toont.

Wanneer vind jij jezelf als leider geloofwaardig en betrouwbaar?

Ja, ik vind dat een werkgever ook een belangrijke rol speelt in het algemene welbevinden van een medewerker en daar ook op een ernstige manier mee dient op te gaan. Mentale zorg is niet iets voor thuis alleen, is niet iets dat we alleen in de sfeer van burnouts en reactief beleid moeten oplossen. Mensen helpen om weerbaar te zijn, te leren om grenzen te stellen, zich leren uitspreken en frustraties niet laten etteren: ja, daar heeft ook de werkgever een rol in te spelen. Gezonde, weerbare medewerkers, goed in hun vel en congruent met wie ze willen zijn, droomt niet elke werkgever daarvan? Is een gunstige mindset niet de basis voor groei?

Mijn eigen ervaring leert me dat hoe minder protocol je als leidinggevende hanteert en hoe minder je een rol speelt op jouw positie, hoe makkelijker het wordt om geloofwaardig en betrouwbaar te zijn, hoe makkelijker je kunt verbinden met anderen. Je hoeft als leidinggevende natuurlijk je ziel niet bloot te leggen en je hoeft niet met iedereen vriendjes te zijn. Mensen verwachten van jou ook dat je beslissingen neemt, dat hoort bij jouw rol. Maar mensen vertrouwen mensen op basis van hun gedrag, inclusief sterktes, zwaktes, talenten én kleine kantjes. Je toont je kwetsbaar als mens. Ik hoor mensen zelden klagen over het bedrijf, maar best vaak over hun baas. Mensen werken in mijn beleving niet voor bedrijven maar wel voor mensen ...

Wanneer vind jij jouw baas een goede baas?

Ik hoor heel graag jullie mening!

Warme groet,

Jeroen